Ton Bouchier

Het werk van Ton Bouchier gaat niet over een ander, maar gaat in de eerste plaats over hem zelf en z’n relatie tot de wereld. En omdat zijn wereld niet wezenlijk van onze wereld verschilt, herkennen wij moeiteloos de situaties die hij ons schildert. Het verborgen leed, het kleine verdriet, geborgenheid, teleurstelling, wachten, staan, zitten, slapen, denken. Het zijn geen wereldschokkende dingen, maar wel zaken die ons dagelijks, kleinburgerlijke leven bepalen en letterlijk kleur geven.

Zijn werk gaat op een meesterlijke wijze over de condition humaine, het menselijke bestaan. Dit klinkt nogal breedsprakerig, maar wie een gloeiend schilderij over de teleurstelling van een bord soep zonder balletjes kan maken, heeft deze lof wel verdiend.

Vergeleken met vroeger zijn de figuren van Ton Bouchier niet wezenlijk veranderd. Nog steeds schildert hij geen portretten naar het leven, maar herinneringsbeelden, fantomen, dromen of verschijningen uit het (nabije) verleden. Ton Bouchier is een schilder van de onvoltooid verleden tijd. (‘Er was eens’.) Maar vergeleken met de vroegere bunkerschilderijen zijn de thema’s veel minder dramatisch of direct existentialistisch geworden. Hetzelde geldt ook voor zijn handschrift dat door de jaren heen minder beweeglijk, rustiger en exacter is geworden. Zijn stijl heeft in de afgelopen jaren veel aan precisie gewonnen, waardoor het grote gebaaar steeds overbodiger is geworden en hij steeds beter in staat is de meest basale emotie en het kleinste voorval op een overtuigende wijze te verbeelden.