categorie Schilderijen
kunstenaar Michiel Schrijver
Michiel Schrijver (geb. 1949)
Zijn schilderijen zijn als ontdekkingsreizen. De gebouwen en landschappen op Schrijvers doeken behoren tot een niet-bestaande wereld die, in de woorden van de kunstenaar zelf, ‘parallel loopt aan de onze’. Hiermee sluit Michiel Schrijver aan bij de verhalen van auteurs als Slauerhoff, Borgès en vooral Italo Calvino en ook bij de schilderkunst van de vroege Willink en andere surrealisten. Het duurde jaren voordat Schrijver zijn thema gevonden had, maar vanaf het moment dat het zich aandiende, liet het hem ook nooit meer los
Hoewel er geen expliciet narratief in zijn doeken zit, ontstaat er wel een verhaal als je inzoomt op details. Dan kun je een parcours afleggen en blijkt er ineens van alles te gebeuren. “Ik leg geen symboliek in mijn werk, daar ben ik niet mee bezig. De kijker kan die er zelf in ontdekken. Het enige wat ik aan het begin van het proces van een schilderij voor me zie, is een beeld. Ik begin dan te schetsen en als de tekening me bevalt zet ik ze in houtskool op doek. Daarna komt de verf. Veel tekeningen halen het stadium van het doek nooit. Als een werk bijna voltooid is, krijgt het de tijd om ‘uit te hangen’. Die term kun je zowel letterlijk als figuurlijk interpreteren. Het komt erop neer dat ik wat afstand neem om het tafereel frisser te kunnen beoordelen. Soms voeg ik iets toe, soms haal ik iets weg. Ik werk altijd aan enkele doeken tegelijk en het ‘uithangen’ kan makkelijk vele weken in beslag nemen.”
Michiel Schrijver gaat uiterst gedisciplineerd te werk. Zijn atelier is een voormalig tuinhuis, waar hij een groot deel van de dag al schetsend en schilderend doorbrengt. Hij spreekt rationeel, bijna afstandelijk, over zijn werk. Zijn ‘voeding’ haalt hij onder andere uit de literatuur. Zijn huis is dan ook gevuld met boeken, waaronder opvallend veel poëzie. In die wereld maakt hij verre reizen. Enerzijds is hij de kunstenaar-kluizenaar, gefocust op zijn eigen wereld, anderzijds is hij de lezer-reiziger voor wie de wereld niet groot genoeg kan zijn. Het kan toch niet anders dat de enorme toevloed aan indrukken uit boeken en reizen zich vertalen in zijn schilderijen? “Dat doet het ook,” geeft hij toe, “Maar indirect, niet één-op-één. Ik ben bijvoorbeeld in Cambodja en Thailand geweest, maar dat betekent niet dat ik sindsdien pagodes of Oosterse paleizen op mijn doeken aanbreng. Men probeert soms mijn taferelen te linken aan bestaande geografische locaties. ‘Ik proef een Mediterrane sfeer’, heet het dan, of ‘Dat lijkt wel Venetië’. Dat is aan de kijker en zeker niet mijn bedoeling. Hoe realistisch ik ook werk, ik geef meer de essentie van een gebouw weer dan een concreet pand. Dat laatste heb ik vroeger genoeg gedaan.”
Michiel Schrijver
Bij het klimmen van de zon
Waarde
€ 8.000,-Conditie
In perfecte staat
Techniek
Olieverf op linnen
Afmetingen
Conditie
In perfecte staat
Techniek
Olieverf op linnen
Afmetingen
categorie Schilderijen
kunstenaar Michiel Schrijver
Michiel Schrijver (geb. 1949)
Zijn schilderijen zijn als ontdekkingsreizen. De gebouwen en landschappen op Schrijvers doeken behoren tot een niet-bestaande wereld die, in de woorden van de kunstenaar zelf, ‘parallel loopt aan de onze’. Hiermee sluit Michiel Schrijver aan bij de verhalen van auteurs als Slauerhoff, Borgès en vooral Italo Calvino en ook bij de schilderkunst van de vroege Willink en andere surrealisten. Het duurde jaren voordat Schrijver zijn thema gevonden had, maar vanaf het moment dat het zich aandiende, liet het hem ook nooit meer los
Hoewel er geen expliciet narratief in zijn doeken zit, ontstaat er wel een verhaal als je inzoomt op details. Dan kun je een parcours afleggen en blijkt er ineens van alles te gebeuren. “Ik leg geen symboliek in mijn werk, daar ben ik niet mee bezig. De kijker kan die er zelf in ontdekken. Het enige wat ik aan het begin van het proces van een schilderij voor me zie, is een beeld. Ik begin dan te schetsen en als de tekening me bevalt zet ik ze in houtskool op doek. Daarna komt de verf. Veel tekeningen halen het stadium van het doek nooit. Als een werk bijna voltooid is, krijgt het de tijd om ‘uit te hangen’. Die term kun je zowel letterlijk als figuurlijk interpreteren. Het komt erop neer dat ik wat afstand neem om het tafereel frisser te kunnen beoordelen. Soms voeg ik iets toe, soms haal ik iets weg. Ik werk altijd aan enkele doeken tegelijk en het ‘uithangen’ kan makkelijk vele weken in beslag nemen.”
Michiel Schrijver gaat uiterst gedisciplineerd te werk. Zijn atelier is een voormalig tuinhuis, waar hij een groot deel van de dag al schetsend en schilderend doorbrengt. Hij spreekt rationeel, bijna afstandelijk, over zijn werk. Zijn ‘voeding’ haalt hij onder andere uit de literatuur. Zijn huis is dan ook gevuld met boeken, waaronder opvallend veel poëzie. In die wereld maakt hij verre reizen. Enerzijds is hij de kunstenaar-kluizenaar, gefocust op zijn eigen wereld, anderzijds is hij de lezer-reiziger voor wie de wereld niet groot genoeg kan zijn. Het kan toch niet anders dat de enorme toevloed aan indrukken uit boeken en reizen zich vertalen in zijn schilderijen? “Dat doet het ook,” geeft hij toe, “Maar indirect, niet één-op-één. Ik ben bijvoorbeeld in Cambodja en Thailand geweest, maar dat betekent niet dat ik sindsdien pagodes of Oosterse paleizen op mijn doeken aanbreng. Men probeert soms mijn taferelen te linken aan bestaande geografische locaties. ‘Ik proef een Mediterrane sfeer’, heet het dan, of ‘Dat lijkt wel Venetië’. Dat is aan de kijker en zeker niet mijn bedoeling. Hoe realistisch ik ook werk, ik geef meer de essentie van een gebouw weer dan een concreet pand. Dat laatste heb ik vroeger genoeg gedaan.”