Francien Krieg

in het atelier van Francien Krieg pronkt een glazen vitrine vol vogelschedeltjes en kleine foetussen op sterk water. Het is duidelijk dat de vergankelijkheid van de natuur haar intrigeert. Bekijk je haar werk, dan spitst dit thema van vergankelijkheid zich toe op het naakte lichaam van de ouder wordende vrouw. De vrouw die zij schildert is ongepolijst realistisch. Zij is puur mens. De schoonheid van imperfectie wordt duidelijk in haar rauw poetische werk en emotioneert een ieder die het beschouwt.

Francien heeft altijd mensen geschilderd. Ze begon puur met vorm, maar raakte steeds meer in de ban van een realistische stijl qua kleurgebruik. Haar grootste fascinatie is het lichaam, maar de huid is wat je ervan ziet. Ooit heeft ze geprobeerd de binnenkant te laten zien, maar dat bleek weinig interessant. ‘Die binnenkant vind ik zo bloederig en vies. De buitenkant, daar kan ik iets mee. Hoe meer er gebeurt hoe fijner ik het vind om het te schilderen. Hierdoor worden mijn werken steeds menselijker. Een glad gepolijst lichaam is minder interessant dan een flink doorleefde huid. Ik probeer de ongepolijste huid te laten zien om zo toch de binnenkant te kunnen tonen’

De fascinatie voor het lichaam is ontstaan toen ze zelf een keer onder de douche stond en naar beneden keek. Ze zag zichzelf en dacht: wat is het toch een raar ding, dat lichaam. Vervolgens is ze zichzelf gaan schilderen. ‘Je eigen lichaam is het meest dichtbij en het meest vertrouwd, en toch weet je maar bar weinig van je eigen lichaam. Het is een gevecht tussen jezelf kennen, maar niet je inhoud. Je kunt je lichaam van binnen niet zien. Zelfs de medische wetenschap is niet in staat het binnenste geheel te duiden.’

Een andere fascinatie is het vrouwbeeld van nu. Francien ergert zich aan het beeld dat door de media wordt opgedrongen van hoe een vrouw eruit zou moeten zien en wil graag een tegenreactie bieden. Als tegenhanger van het huidige schoonheidsideaal wil zij echte vrouwen laten zien, gewone vrouwen die puur zichzelf zijn. Francien wil dat er kritische vragen worden gesteld bij wat mooi is in plaats van dat schoonheid klakkeloos wordt aangenomen. Wat ze wil, is het uitlokken van een discussie. Woede is daarbij haar drijfveer.

Zelf ervaart ze zich even goed slachtoffer van de media. Ook zijzelf wil voldoen aan dat schoonheidsideaal, maar ze is zich er wel
van bewust dat het een illusie is. Die bewustwording wenst zij ook andere vrouwen toe. ‘Alledaagse vrouwen zien mijn werk en denken: hey, dat is mooi, dus ik kan ook mooi zijn. Maar mijn werk is ‘in your face’ en zeker niet altijd mooi. Ik schilder iemand die niet voldoet aan het ideaalbeeld zoals ze is en maak haar niet mooier. Ik leg er schoonheid in door het met liefde te schilderen en door de manier van schilderen, namelijk het focussen op de details.’ Franciens doel is ooit ook de ‘ideale vrouw’ op dezelfde manier te schilderen, met alle detaillering en oneffenheden, met haar dikke lagen make-up. ‘Lucian Freud schilderde Kate Moss op zo’n manier. Ze is een topmodel maar werd menselijk in zijn rauwe benadering. Paparazzi doet dat eigenlijk ook door op onbewaakte momenten te fotograferen.’

Francien krijgt wisselende reacties op haar werk, in uitersten. Sommigen raken ontroerd, anderen hoogst verontwaardigd en boos. Zeker is dat haar werk emoties oproept. Zo wordt deze serie oude mensen door ouderen gezien als oneerbiedig en shoquerend, confronterend ook. Ouderen willen niet geconfronteerd worden met hun vergankelijkheid, en het schilderen van naakte oude vrouwen blijkt taboe. Het is tevens een simpele reactie, mensen zien alleen het bloot en dat kan niet. ‘It’s in the eye of the beholder’. Het werk heeft niets met seks te maken, maar wordt zo wel ervaren. ‘Het is meer bedoeld als antiseks, het is niet de bedoeling dat mensen hier opgewonden van raken. Ik maak geen bejaardenporno!’ Sommige oude mensen raken echter ontroerd door het werk. Zij hebben veelal zichzelf geaccepteerd of zitten in een accepterende fase. Zij ervaren de waarde van het menselijke, van het leven. ‘Je werk wordt pas interessant als je extreme reacties krijgt, met extreme meningen. Ik wil bewust discussie uitlokken zodat mijn werk interessant wordt. Anders was ik wel bloemetjes gaan schilderen.’

Het nut van het realistisch tonen van de huid in haar werk is het laten zien van de kwetsbaarheid van de mens; het niet perfecte, het realistische. ‘Door de buitenkant te laten zien laat ik indirect ook een beetje van de binnenkant zien. Realistisch schilderen is hiervoor een goed medium. Ik schilder liefdevol, want ik ervaar liefde voor de mens en ga uit van al het goede.’

Schoonheid zit haar in openheid en oprechtheid. ‘Dat is de meer de innerlijke kant van de mens, maar dat maakt iemand van de buitenkant ook mooier.’